HISZPANIA – ASTURIA

Północna Hiszpania – atrakcje

W Asturii mieliśmy znacznie więcej czasu niż w Kraju Basków, bo aż 10 pełnych dni. Przez większość czasu mieliśmy do dyspozycji samochód, więc nie ograniczał nas lokalny transport (polecam wypożyczalnię Enterprise – konkurencyjne ceny, wszystko przebiegło bezproblemowo).

Jedynie dwa dni spędziliśmy w samym Oviedo, ale jest to zupełnie wystarczająca ilość, żeby poznać miasto i poczuć jego klimat. Więcej informacji o Oviedo tutaj.

Asturia – co zwiedzić?

Gdyby podsumować Asturię w kliku słowach kluczowych, to byłyby to:

zieleń
piękne plaże
góry
cydr
sery
dudy (tak, dudy)
urocze miasteczka
raz chmury, raz słońce, ale ciagle ciepło
bardzo mili ludzie
lepiej umieć kilka słów po hiszpańsku

Wybrzeże, które zwiedziliśmy w Asturii obejmuje ponad 250 km pas. Z perełek szczególnie polecam dwa urocze miasteczka: Tazones i Cudillero, a z plaż: Playa Rodiles, Playa Poo i Playa Xago.

Pojechaliśmy także w głąb lądu, dokładnie do Parku Narodowego Picos de Europa. Tutaj udaliśmy się kolejką, a właściwie tunelem pod górą do miasteczka Bulnes, kompletnie odciętego od świata. Czas jakby się tam zatrzymał.

A teraz relacja fotograficzna:

Playa Rodiles

Lokalna wytwórnia cydru – byliśmy specjalnymi gośćmi zza granicy

Produkt lokalny

Jabłka do produkcji cydru pochodzą podobno tylko z Hiszpanii. Na naszej drodze znaleźliśmy nawet jabłkowy szlak w Villviciosa

Cydr jest eksportowany na cały świat, a w szczególności do Ameryki Środkowej i Południowej

Drogi piękne, kręte i w dobrym stanie

Prowadziły nas w coraz wyższe partie gór

Pierwszym górskim przystankiem była Covadonga, historyczne miejsce dla Hiszpanów (i jak twierdzą dla dziej całej Europy). Ostatecznie miejsce okazało się bardziej Hiszpańskim Licheniem lub Fatimą niż spektakularnym widokiem z przewodników, ale zaliczyliśmy i pojechaliśmy w ciekawsze rewiry

Bulnes – maluteńka wioska na wysokościach. Ruchu kołowego brak.

Można dojśc tu np. pieszo, ale jak widać, różnie się to kończy

Jeden dzień (urodzinowy, trzydziestkowy) obfitował w atrakcje. Mianowicie lataliśmy na paralotniach nad klifami z volarenasturias.com

Film z kamerki uradowanego Krzysztofa:

Film z drugiej (moje ujęcia niestety mało pokazują krajobraz – nie jestem urodzonym filmowcem)

Za ciasto urodzinowe posłużyły portugalskie(!) słodkości – spotkaliśmy Portugalczyków na hiszpańskim targu – czy można chcieć czegoś więcej niż Pastel de Nata?

Widok na miasteczko San Vicente de la Barquera

W północnej Hiszpanii są bardzo wyraźne pływy – widoki są przez to mocno różnorodne nawet w tym samym miejscu, tylko o różnej godzinie

Woda odkrywa różne „skarby”

Hiszpańscy dudziarze – brzmi jak pomyłka, ale z tradycją i historią nie ma dyskusji

#iseefaces

Zieloność Asturii, zupełnie inny krajobraz niż w przepalonej słońcem Hiszpanii

Puste plaże, bryza, szum fal – relaks

Cudillero – wioska, w której kupimy domek na emeryturę

Klimatycznie

Ktoś tu lubi doniczki ekhm kwiatki

Fabada – typowa asturiańska potrawa

Kaktus o wymownej nazwie „TRON xxx”, ale publicznie lepiej nie pisać

Suszone dorsze na ganku

Playa San Antolin podczas odpływu

Samotni surferzy

A teraz historia pewnej plaży – mianowicie Playa de las Catedrales. Skuszeni pięknymi fotami wybraliśmy się w zasadzie już na granicę Galicji i Asturii, żeby zobaczyć to cudo natury. Dosyć dziwna sprawa, ale przed wejściem na plażę należało zrobić rezerwację przez Internet.

Dojechaliśmy na miejsce, a tam co? Przypływ. Obrazuje to poniższa tablica.

Nasze katedry ze skał, pod którymi mieliśmy chodzić wyglądały raczej jak wielka kipiel – no nie zachęcało do spaceru.

Wytrwale poczekaliśmy jednak kilka godzin, żeby morze dało nam więcej przestrzeni na spacery. Mieliśmy zatem już sytuację z tej tablicy – jupi!

Jeszcze raz dowód na zasięg odpływów:

PRZYPŁYW

ODPŁYW (ale nawet jeszcze nie w pełnej krasie)

Nie muszę mówić, że nie tylko my na to czekaliśmy, więc czyste kadry po prostu nie były możliwe do wykonania.

Było bardzo dużo ludzi, ale też bardzo dużo krabów i muszlowisk

Kolejnym raz kiedy to natura próbowała nas zniechęcić do widoków, wydarzył się na punkcie widokowym El Fitu. Cały dzień była piękna pogoda, pojechaliśmy na punkt dosłownie kilkanaście kilometrów i zaczęło się.

Dojeżdżamy:

Ja i mój wrodzony optymizm (sarkazm) kazały mi jednak czekać. Po pierwsze chmury dawały ciekawe możliwości zdjęć, a po drugie czułam, że przejdzie to szybko, choć naprawdę nie wyglądało.